Aanvaarding van de coronacrisis voelde voor mij als een rouwproces, maar dan met een happy end.
1. Ontkenning
Zoals vele anderen, lachte ik dit eerst weg. "Het is maar een griepje. Mensen die hieraan sterven, waren ook gestorven als ze de griep hadden opgelopen. Doe niet zo hysterisch, mensen."
2. Boosheid
"Hoe bedoel je, vijf weken geen school? Ik heb ook dingen te doen. Ik ben beginnende zelfstandige, ik had plannen. Ik ga weken achterop zijn met mijn schema. En ik zie mijn dochter graag, maar vijf weken voltijds dat is véél energie, veel driftbuien, en héél veel keer 'mamaaaaaaaaaaaa'. Ze zijn wel gemakkelijk allemaal hoor, zoek het maar uit, los het maar op."
3. Onderhandeling
"Misschien kan ik haar toch een paar dagen naar de opvang doen. Of afspreken met andere mama's. Zo kan ik toch nog een beetje werken/opruimen/rusten."
4. Neerslachtigheid
Het is plots niet grappig meer. Het virus op zich is dan misschien niet veel meer dan een griepje, maar de gezondheidszorg kan het niet aan waardoor er meer mensen sterven dan er zouden mogen sterven. Beelden raken mij plots erg diep. Moegestreden zorgkundigen. Kinderen met hartjes op stokjes voor de ramen van het rusthuis. Opa's die via videochat afscheid moeten nemen van hun nabestaanden. Curves op grafieken die transformeren van heuveltjes tot hallucinante hellingen. En het besef: ik zie ook mensen graag die tot de risicogroep behoren. En dit is echt. En dat zouden zij ook kunnen zijn.
5. Aanvaarding
Vijf weken congé, olé olé! De zon schijnt. Ik verwelkom de traagheid. Met de fiets naar de bakker, want dat mag nog. Old school de auto wassen, met de spons en de tuinslang. Pret met een bijna-vierjarige en af en toe met de ogen rollen naar manlief als de krokodillentranen nogmaals theatraal over haar blozende wangetjes rollen. Figuurtjes maken in zoutdeeg. En gewoon toegeven aan de stagnatie. Ik zal weken achterop lopen met mijn planning. Ik zal mijn doelstellingen voor deze maand en volgende maand niet halen. En dan? Jaren heb ik mij verzet tegen de druk van de maatschappij die in sneltempo aan mij voorbij raast. Jaren heb ik mij gebukt gevoeld onder de rollen van werknemer, moeder, vriendin, dochter. Jaren schreeuw ik al in stilte dat het allemaal te veel is. Wanneer krijg ik ooit nog dit geschenk van de tijd, van de traagheid? Niet ongerust moeten zijn als manlief twee uur nadat hij op zijn werk vertrekt, nog steeds niet thuisgekomen is, maar gewoon naast hem op bank kunnen zitten met een aperitiefje en op de achtergrond de 55ste herhaling van Peppa Pig. Er zijn ergere dingen in het leven.
Reactie plaatsen
Reacties